Sippie Zijlstra uit Akkrum: op de fiets naar het uiterste puntje van E

Details: Gepubliceerd: 04 augustus 2025

Na 3.200 kilometer: Sippie ZIjlstra op de Noordkaap.

Sippie Zijlstra, 51 jaar jong, een echte Akkrumer en nog fit genoeg om een best wel fysiek zware reis aan te gaan. ,,Je weet namelijk nooit of je gezondheid dit over bijvoorbeeld vijf jaar nog toe staat.’’ Begin juni 2025 vertrok hij op zijn fiets richting het noordelijkste puntje van Europa, de Noordkaap. Een afstand van 3.200 kilometer, in drie weken tijd en geen enkele lekke band.

Voor veel mensen is het slechts een stip op de kaart, maar voor langeafstandsfietsers is het een mythische plek: de Noordkaap. Ver weg, ruig, kaal en onvoorspelbaar. Precies dat trok mij aan. Al jaren speelde het idee door mijn hoofd om een fietsreis te maken. Vorig jaar bedacht ik om naar het noordelijkste puntje van Europa te gaan, op de fiets naar de Noordkaap.

Als fervent hobbyfietser vind ik het altijd prettig om een doel hebben om voor te trainen. Daarnaast hou ik van een uitdaging. Soms doe ik mee aan een georganiseerde toertocht, maar iets dat voor mij echt ongebruikelijk is, had ik nog nooit gedaan. Vijf jaar geleden fietste ik het Pieterpad in vijf dagen, maar dat is vergeleken met deze uitdaging niet te vergelijken.

Mijn vrouw Richtsje wist dat ik speelde met deze plannen. Ze was niet verrast dat ik met mijn nieuwe doel, de Noordkaap, aan kwam. Ze stond direct achter mijn plan en ook mijn werkgever gaf me de ruimte. Vanaf dat moment ben ik ook begonnen met de voorbereiding.

Via sociale media ging ik andere ‘wereldfietsers’ volgen. Wat nemen zij mee? Hoe ziet hun fiets eruit? Hoe richten ze hun bepakking in? Zelf had ik al een Cube gravelbike, een robuuste fiets met voldoende montagepunten voor tassen. Een tent, een slaapmat en de nodige tassen schafte ik aan.

Verharde wegen

In oktober 2024 testte ik mijn uitrusting op de Green Divide, een gravelroute over de Utrechtse Heuvelrug en de Veluwe. Drie dagen op pad met 20 kilo bagage. Al op dag één besefte ik: dit is niet de manier waarop ik door Zweden wil fietsen. Over onverharde ondergronden, die meestal niet vlak zijn, is fietsen met bepakking zwaar, voor zowel mezelf als voor mijn fiets. De laatste dagen koos ik daarom ook om de verharde wegen op te zoeken.

Ook de eenpersoonstent waarin ik lag opgevouwen was geen succes. Na deze testrit besloot ik die te vervangen. Ook dronk ik geen alcohol meer om zo fit mogelijk te zijn wanneer ik mijn reis zou beginnen. Ik dacht tot in detail na over de banden, kleding, kookspullen, route en eten.

Op 5 juni 2025 begon mijn reis. Vijf en een halve week had ik vrij: enkele dagen kon ik vrij nemen en ik heb mijn vakantie er aan vast geplakt. In de weken ervoor had ik nog getwijfeld: ben ik fit genoeg, is mijn materiaal goed genoeg, heb ik alles bij me? Maar op het moment dat je weg bent valt de twijfel wel weg en zie je wel hoe het komt. De eerste drie dagen fietste ik richting Travemünde (Duitsland), waar ik de veerboot naar Malmö nam, het enige tijdsgebonden onderdeel van de hele reis.

Redelijk gunstige wind, veel regen

De eerste dagen kreeg ik redelijk wat regen voor de kiezen, maar de wind was mij wel gunstig gezind. En buiten dat, het gaat er niet om of het tegenzit, maar hoe je ermee omgaat. Mindset is alles. Doordat de wind gunstig was, was ik royaal op tijd om de boot te halen.

Na een nacht op de boot begon het echte avontuur: Zweden. Voor me lagen ruim 2.300 kilometers over onbekend terrein, dwars door dit enorme land. Ik was nog nooit in Scandinavië geweest, maar het landschap deed me denken aan Canada: rust, ruimte, meren en bossen.

Bij slecht weer overnachtte ik in een B&B of in trekkershutten, maar meestal sliep ik in mijn tent op campings. Niet alleen vanwege de sfeer, maar ook voor een warme douche en het opladen van mijn powerbanks. Ochtenden waren traag: wakker worden, ontbijten, inpakken, ik was al gauw twee uur bezig voor ik op de fiets stapte. Als ik in een B&B of trekkershut had geslapen, kon ik sneller en had ik ruim een uur nodig.

,,Dat we onze huiskat thuis moesten laten inslapen viel me zwaar’’

Halverwege mijn reis besloot ik een keer om twee uur in de ochtend al te vertrekken, om de geplande regen voor te blijven. Het was toch nagenoeg de hele dag licht. Rond acht uur had ik al 110 kilometer gefietst, waarvan het laatste uur in de regen. Dat je dan fietsend bijna drie keer in slaap valt is heel apart om te ervaren. Dat heb ik dus in het vervolg van de reis ook maar niet weer gedaan.

,,Waar is de volgende supermarkt’’
Onderweg was het genieten van de natuur, maar ook ben je bezig met plannen: waar is de volgende supermarkt, hoe ver is het nog tot de volgende plek om te slapen? Naarmate ik verder noordwaarts kwam, werden de afstanden tussen dorpen en ook de supermarkten groter. Soms fietste ik 100 kilometer zonder een winkel te zien, het meenemen van voldoende eten wordt dan cruciaal.

Gemiddeld 150 kilometer per dag
Gemiddeld fietste ik 150 kilometer per dag. Sommige dagen waren zwaar, maar ik kwam mezelf nooit écht tegen. Alleen het nieuws dat we onze huiskat thuis moesten laten inslapen, viel me zwaar. Richtsje was alleen thuis en ik alleen in Zweden. Op zo’n moment ben je wel echt alleen en voel je de afstand wel. Heb daar wel een aantal dagen last van gehad.

Na Zweden volgde een kort stuk van ongeveer 100 kilometer door Finland en daarna begon ik aan de laatste 400 kilometer door Noorwegen. Richting Alta, de laatste echt grote plaats, was het adembenemend mooi. Daarna werd het landschap leeg en surrealistisch, een besneeuwd maanlandschap met geen tot weinig bebouwing en bebossing.

Rendieren zijn de vaste bewoners in dit gebied. Ze kijken je aan en grazen een enkele grasspriet weg. De laatste zoektocht naar een slaapplek was de moeilijkste, geen campings meer, geen B&B, ik vond een slaapplek in een soort van bushokje en sloeg daar mijn bivak op.

Op 5 juni 2025 vertrok ik vanuit Akkrum en op 26 juni 2025 - op dag 22 - brak de laatste etappe aan. Nog 105 kilometer te gaan. Om de drukte van campers en motoren te ontwijken, stapte ik al om 6 uur op de fiets en ik wist dat dit de zwaarste dag zou worden.

Eén van de spannendste stukken van de hele reis, de Noordkaaptunnel, moest ook nog worden bedwongen. Zeven kilometer lang, 212 meter onder de zeespiegel. Donker, lawaaiig, en met vrachtwagens, die rakelings langsrazen.

,,De laatste 40 km met een Zwitser, die 20 lekke banden had. Ik geen één’’

Vanaf Honnigsvåg, de noordelijkste stad van het Europese vasteland, was het nog 40 kilometer. Het miezerde, het was koud (slechts 3 graden), en ik had bijna al mijn kleding aan. De laatste 20 kilometer fietste ik samen met een Zwitser die onderweg onder andere twintig lekke banden had gehad. Ik durfde het bijna niet te zeggen: ik heb er geen één gehad. Mijn grote vriend deze trip, mijn fiets, gaf geen krimp en doorstond deze proef met verve.

,,En dan… ineens zie je het bord, het monument: de Noordkaap’’

En dan… ineens zie je het bord, het monument, de zee. De Noordkaap. Einde van de weg, het einde van de wereld, letterlijk. 3.200 kilometer van huis. Van binnen juich ik en beleef ik mijn trip, kijkend over de Barentszzee, nog een keer. Ik heb het gehaald.

Drie weken, 3.200 kilometer, zon, regen, tegenwind, gravel, asfalt, stilte en soms een traan. Maar geen moment spijt. Het weer kan achteraf natuurlijk altijd beter, maar je houdt rekening met regen en tegenwind, het is de mind-set die bepaalt hoe je daar mee omgaat. Met het alleen zijn had ik geen problemen, natuurlijk is het soms afzien aan het eind van de dagen, maar elke dag heb ik genoten van alles wat je onderweg tegenkomt. Het ‘vrij’ zijn en alleen te zijn in de natuur is heerlijk, geen verplichting, alleen maar fietsen, ik vond het prachtig.

Drie dagen nadat ik de Noordkaap had bereikt, ben ik teruggevlogen met de fiets stevig ingepakt in een fietsdoos. Vanuit Alta, via Tromsö en Oslo terug naar Nederland, 4 kilo lichter, maar een bak aan ervaring en herinneringen rijker.